Verschil beëindigingsovereenkomst en vaststellingsovereenkomst

In de praktijk zien we vaak dat de termen beëindigingsovereenkomst en vaststellingsovereenkomst door elkaar heen worden gebruikt. Hiermee wordt het document bedoeld waarin alle afspraken tussen de werkgever en werknemer worden opgenomen. Toch zit er wel een duidelijk verschil tussen deze twee. Dit verschil lichten we hieronder verder toe.

 

Een beëindigingsovereenkomst wordt niet door de wet genoemd. Daarom is dit strikt genomen geen wettelijk document. Hier gelden dus ook geen regels en richtlijnen voor. Beide partijen zijn dan ook vrij om zelf hun regels te bedenken. Dit in tegenstelling tot een vaststellingsovereenkomst. Deze wordt gezien als wettelijk document en moet aan een aantal eisen voldoen.

Een vaststellingsovereenkomst wordt ook wel een benoemde overeenkomst genoemd. Hiermee wordt bedoeld dat de overeenkomst door de wetgeving genoemd wordt. Denk bijvoorbeeld aan een huurovereenkomst. Volgens de wet is een vaststellingsovereenkomst een document dat gericht is op het voorkomen van geschil tussen de werkgever en werknemer. Maakt het in de praktijk uit hoe u dit document noemt? Meestal niet, al zal een arbeidsjurist eerder de voorkeur geven aan de term ‘vaststellingsovereenkomst’.

Dat ze deze term liever gebruiken heeft te maken met de wetgeving omtrent de vaststellingsovereenkomst. Deze wetgeving kan bepalen of de afspraken in de overeenkomst geldig zijn. Als de wetgeving niet nageleefd wordt, kan dit aangevochten worden bij het UWV of de kantonrechter. Daarom geeft een arbeidsjurist altijd de voorkeur aan een vaststellingsovereenkomst, omdat de werknemer dan sterker in zijn schoenen staat bij dwaling of andere misvattingen.

Heeft u een vaststellingsovereenkomst ontvangen? Vraag dan direct om advies aan een arbeidsjurist. Deze kan u precies vertellen waar u recht op hebt en hoe u het meeste uit het ontslag haalt.